Unha peritaxe de 80 expertos indican que Colón e Pedro Madruga son a mesma persoa

Cristóbal Colón é un personaxe que fascina a historiadores e investigadores de todo o mundo. É o caso do mexicano de orixe galega Modesta Manuel Doval, que o vindeiro martes presentará en Pontevedra a súa nova obra, "Cristóbal Colón. Señor feudal galego", un traballo no que profunda na teoría da orixe galega do almirante e dá un paso máis ao asegurar que ademais foi un importante aristócrata da época.

-Cristóbal Colón e Pedro Madruga foron a mesma persoa?

-Si, sen dúbida, toda a documentación, todo o que dixo e fixo Cristóbal Colón, todos os feitos coinciden en que eran a mesma persoa. É máis, fíxose unha peritaxe caligráfico e tras o máis de 80 peritos expertos indican que Cristóbal Colón e Pedro Madruga son a mesma persoa.

-Ademais de que comparten escritura que outros argumentos apoian esa teoría?

-A teoría iniciouse con Celso García de Riega, sabemos que Colón era galego porque escribía no galego daquela época, cos mesmos xiros, e pola toponimia, porque os nomes dos sitios que foi bautizando no descubrimento constitúen un calco das Rías Baixas, das costas pontevedresas, de feito hai máis de 200 lugares que coinciden. Ademais nese momento o único sitio do mundo onde existía o apelido Colón tal cal, sen que fose Colombo nin Colóm nin nada polo estilo era aquí en Pontevedra. Ademais sábese que Cristóbal Colón era nobre, un personaxe que era recibido polos reis, tanto os casteláns como os portugueses, franceses, ingleses, todos o trataron como nobre antes, durante e despois do descubrimento, tanto ao como ao seu irmán Bartolomeu e nesa época ningún plebeyo podería ter acceso a esas cortes, chegar onde chegou Colón, se non era de orixe nobre. Entón había que buscar un nobre galego que tivese tratos que tivese tratos coa corte portuguesa e castelá, e en 1976-77 Alfonso Philippot enlaza Pedro Madruga con Cristóbal Colón e todo empeza a ter forma.

-Compartían amigos?

-Os amigos de Pedro Madruga son os amigos que despois tería Cristóbal Colón, os inimigos de Cristóbal Colón son casualmente os inimigos de Pedro Madruga, os sitios onde dixo Cristóbal Colón que estivo son os mesmos que sabemos que estivo Pedro Madruga, hai moitísimos datos que apoian esa total coincidencia, datos avasalladores como que por exemplo Cristóbal Colón sempre protexeu aos fillos de Pedro Madruga, preocupouse por todos os seus fillos e xa na época de Carlos V afírmase que o fillo de Pedro Madruga era fillo de Cristóbal Colón, hai moitísimas coincidencias.

-Pedro Madruga morre en estrañas circunstancias.

-Moi estrañas, supostamente morre en 1486, pero máis que morrer desaparece porque non hai enterro, non se atopa o corpo, ninguén o reclama, e casualmente o día que Cristóbal Colón visita aos Reis Católicos está documentado que é o mesmo día que Pedro Madruga visita aos monarcas, na mesma corte, no mesmo día e á mesma hora, estiveron sentados no mesmo banco (sorrí). Despois desaparece misteriosamente e non se sabe nada del pero curiosamente aparecen máis de 100 documentos que o dan por vivo ata 1506. Trátase de reclamacións de diñeiro, preitos etc onde se menciona a Pedro Madruga como unha persoa viva.

-Por que cambiaría a súa identidade, se os reis sabían quen era realmente? Para que promover tanta confusión sobre a súa identidade?

-Pedro Madruga fora un dos inimigos máis importantes dos Reis Católicos pero nese momento xa non había problemas, os reis sabían perfectamente quen era Cristóbal Colón pero publicamente non podían darlle todas as posesións que lle deron chamándose Pedro Madruga porque o resto da nobreza botaríaselles encima, despois de que Madruga fose un inimigo declarado. A clave é que Pedro Madruga coñecía os segredos mellor gardados da navegación portuguesa, era un experto navegante (algo que moi pouca xente sabe), entón os reis o que fixeron foi dicirlle que non lle devolverían o condado de Sotomayor pero a cambio do que lle deran  entregaríalles  eses segredos da navegación de Portugal. E aí empezaron as negociacións, aclarando que lle darían moito, concesións que non llas deron a ninguén, a cambio de que eses segredos fosen para Castela, ocultaríase o nome de Madruga, usaríase o apelido materno etc. De feito hai varios autores contemporáneos a Colón que o chaman Pedro Colón, na corte e tamén en Portugal.

-Como fora ata entón a vida de Pedro Madruga?

-Era fillo natural do señor de Sotomayor, que o mandou a estudar con Esteban de Soutelo, o seu tío. Os Soutelo non están emparentados para nada cos Sotomayor, en cambio os Colón se están emparentados cos Soutelo. Mándao ao mosteiro, de aí sae aos 14 anos, faise á mar e márchase a Portugal e aprende todo da navegación da man do seu irmán, Bartolomeu Colón, casualmente unha persoa cuxa vida é tan misteriosa como a do seu irmán, pero agora sábese que Pedro Madruga tiña un irmán de pai e de nai, que se chamaba Joao Goncalves de Sotomayor, que encaixa totalmente, absolutamente, con Bartolomeu Colón. Joao Goncalves era fillo do mesmo pai e da mesma nai, que nós cremos que era Constanza de Colón, a nai de Pedro Madruga e nada en Poio.

-O seu libro recolle as últimas investigacións sobre a teoría coloniana . A peritaxe dos escritos de Madruga e Colón é o máis recente avance?

-Ademais diso hai varios detalles, por exemplo que se falaba dun centenar de topónimos da ría de Pontevedra, nomes cos que Colón foi bautizando localidades no descubrimento, pero grazas a Portos do Estado, que sacou fai un par de meses un mapa coas coincidencias dos nomes da ría, hoxe sabemos que son case 200 topónimos, só un mariñeiro moi experimentado, un gran coñecedor das rías galegas, podería saber tal número de nomes.

Artigo traducido ó galego. Ver orixinal de Susana Regueira no Faro de Vigo

Ler máis en Asociación Cristobal Colón Galego

Ver o documental "Colón Galego"

Monumento ós heroes de Pontesampaio

"O 7 e 8 de xuño 1809 supón o fin da ocupación de Galicia polos franceses. Ante a dura resistencia, que en Caldelas e Pontesampaio ofreceron os soldados e guerrilleiros galegos mandados polo conde de Moroña e por Pablo Morillo, este último de brillante e controvertida carreira militar e política, o sexto corpo do exército francés bátese en retirada por ordes do Mariscal Ney. En 1908, ante a proximidade do centenario de feito tan relevante, xorde a idea en Pontesampaio e Arcade de erixir un monumento no lugar onde se desenvolveu a batalla. Acordan, para iso, pedir a colaboración do pobo, Institucións e personalidades. Con todo, Eduardo Vincenti, que esas datas era presidente do Centro Galego de Madrid, quen suxeriu a través deste para que o monumento fose erixido en Pontevedra, alegando que na batalla tamén participaron veciños doutros pobos da provincia. Os ánimos exaltáronse con esta proposta e a comisión prol monumento dimitiu, aproveitando a ocasión o Centro Galego para facerse cargo definitivamente do proxecto. O escultor elixido para realizar a obra foi o ovetense Julio González Pola asiduo participante nas exposicións nacionais, como era frecuente nos artistas da época, e nas que logrou varias medallas. É autor de varios monumentos conmemorativos e funerarios, destacando tamén no apartado das artes menores. O monumento tenta reconstruír os últimos momentos da batalla para o cal  o escultor crea unha escenografía e unha iconografía adecuadas. Así dunha base graduada arrincan dous corpos rectangulares que mostra na súa fronte os escudos das catro provincias galegas, en bronce e no centro a inscrición pétrea da data da batalla. Sobre todos corpos e cun fondo rochoso como escenario aparece unha figura feminina, símbolo da patria galega, que convida á loita mentres sostén un gran escudo de España. Como fondo ao descrito érguese o alicerce dunha ponte derruída, aludindo ao de Pontesampaio, voado polos galegos en 1809. Este, ademais do simbolismo serve de pedestal a un abigarrado grupo de heróicos guerrilleiros do que sobresae a figura do tenente Morillo que co sabre no alto incita á loita. Tras el a bandeira mantense no alto a pesar das difíciles circunstancias. O resto do grupo, no que falta unha figura que o escultor non puido colocar por non ter espazo, esfórzase por defender a súa posición en torno ao canón a pesar do seu precario armamento. De xeito conxunto o campesiño, o estudante e o soldado loitan sen conmoverse polo compañeiro ferido. Non hai lugar a dúbidas que é un momento difícil e dramático elixido polo artista para levar ao bronce. É unha gran obra e será a última do seu estilo que malgaste tanto bronce e tanto detallismo na narración. O profesor Ortega Sandoval considérao un dos monumentos máis afortunados da época tanto polo seu esquema compositivo como pola fiel reprodución do acontecemento que che inmortalizar. Aínda que o primeiro centenario cumpriuse en 1909 e as inscricións aluden a esta mesma data, o monumento inaugúrase en 1911 con gran aparato. O día elixido, o 27 de agosto, celebrouse cunha diana por varias bandas de música, logo seguiu a procesión cívica cos nenos das escolas,  con representantes do concello e outras institucións e deputados. O acto foi presidido polo representante do Goberno e presidente do Senado Montero Ríos que descubriu o monumento despois de asistir a unha misa de campaña. Houbo varios discursos e depositáronse ramos de flores. Pola noite concluíu o acto co toque de retreta."

Artigo traducido ó galego por  Milprimaveras.  Orixinal en castelán: Mercedes Gallego Esperanza

O alcalde de Pontevedra daquela era Javier Puig